مددکار اجتماعی برای رزیدنت‌ها و پرستاران همچون یک راهنما، حامی و وکیل عمل می‌کند و در کنار آن‌ها می‌ایستد تا بتوانند در برابر فشارهای شغلی تاب‌آوری بیشتری داشته باشند.

■ تفاوت مددکار اجتماعی با روان‌شناس یا روان‌پزشک
در حالی که روان‌شناس و روان‌پزشک عمدتاً بر درمان اختلالات روانی تمرکز دارند، مددکار اجتماعی با رویکردی جامع و سیستمی به مسائل نگاه می‌کند. او علاوه بر حمایت روانی، عوامل محیطی، سازمانی و ساختاری ایجادکننده استرس را شناسایی کرده و فرد را به منابع لازم متصل می‌کند؛ کاری که معمولاً خارج از حوزه عملکرد تخصص‌های بالینی است.

نقش‌های کلیدی مددکار اجتماعی در حمایت از پرستاران و رزیدنت‌ها

1. ارزیابی جامع و شناسایی ریشه‌های استرس

• شناسایی دقیق عوامل استرس‌زا شامل کمبود نیرو، حجم کار بالا، فشار تصمیم‌گیری، تنش با همکاران یا سرپرستان، و مشکلات تعادل کار و زندگی.

• بررسی اثرات استرس بر سلامت جسمی، روانی، روابط شخصی و عملکرد شغلی.

2. ارائه حمایت عاطفی و روانی

• ایجاد فضایی امن برای بیان آزادانه احساسات بدون قضاوت.

• اعتباربخشی به احساسات طبیعی مانند خستگی، ناامیدی یا خشم.

• آموزش مهارت‌های مقابله‌ای شامل تکنیک‌های آرام‌سازی، حل مسئله، مدیریت زمان و تنظیم هیجانات.

3. اتصال به منابع حمایتی سازمانی و اجتماعی

• معرفی به برنامه‌های حمایتی کارکنان (EAP) و خدمات مشاوره.

• آشنا کردن فرد با مزایای داخلی سازمان مانند مرخصی استعلاجی یا خدمات روانی.

• معرفی به گروه‌های حمایتی همتا برای تقویت حس تعلق و کاهش احساس تنهایی شغلی.

• در صورت نیاز، ارجاع به روان‌شناس یا روان‌پزشک بیرون از مجموعه.

4. حمایت در مسائل سیستمی و سازمانی

• میانجی‌گری در تعارضات کاری یا مشکلات ساختاری.

• انتقال بازخورد کارکنان به مدیریت برای اصلاح مشکلاتی مانند کمبود نیرو یا فرهنگ سازمانی نامناسب.

• راهنمایی در مسائل حقوقی و اداری مرتبط با شغل.

5. توجه به ابعاد مختلف سلامت

• تشویق به حفظ سلامت جسمی از طریق خواب کافی، تغذیه مناسب و فعالیت بدنی.

• کمک به ایجاد تعادل بین کار و زندگی و تعیین مرزهای سالم.

• تقویت مهارت‌های ارتباطی برای بهبود روابط شغلی و شخصی.